Onverwerkte jaren tachtig

Omdat je tegenwoordig over de overwerkte jaren tachtig hoort te debatteren, probeerde ik hier met mijn broertje een gesprek over te voeren. Hij is van '81 en moet dus wel heel wat op zijn kerfstok hebben. 'Hoe is het eigenlijk met jouw onverwerkte jaren tachtig', begon ik voorzichtig.

Hij beweerde dat hij die niet had. Hij had in die tijd niets fout gedaan. Dit leek me zeer onwaarschijnlijk.

Nadat hij mijn vraag ontkennend had beantwoord, begon hij verdacht zenuwachtig door de kamer heen en weer te lopen. Hij zette water op. Een ongemakkelijke stilte daalde in de kamer neer. Op de televisie verkondigden sociologen, politici en journalisten allerlei meningen over het actiewezen in de jaren tachtig, de periode die voor mijn generatie pas écht beslissend is geweest.

Ik durfde mijn vraag aanvankelijk niet te herhalen. De lieve familievrede is ook wat waard. Uiteindelijk probeerde ik het toch weer: 'maar jij hebt écht niets onverwerkts uit de jaren tachtig?'

'Ik heb de Gnaden des Spätgeburts', antwoordde de promovendus in de Duitse geschiedenis. En hij schonk een kop thee in en liep de kamer uit, als iemand die met zijn verleden alleen wil zijn.

Nieuwe foto's

Beter laat dan nooit. Ik heb afgelopen week een aantal foto's van mijn reis op internet gezet. Foto's van Jordanië, India en Nepal. Klik hier of op onderstaande foto's en geniet.

Bruine stompjes

Om ons welkom te heten had de opleiding lunchpaketten samengesteld, met daarin ook een appel een bakje melk. Melk drink ik niet en van melige appels hou ik ook niet. Na mijn tweede lunchpakket bleef ik dus met twee bakjes melk en een appel zitten.

Wie zou ik daar nu blij mee kunnen maken? Ik wist dat voor de Albert Heijn altijd een zwerver stond die iedereen altijd een prettige dag wenste. Mij ook, ook al was ik vaak langs hem gelopen zonder hem iets te geven. Hij bleef altijd aardig en beleefd.

Ik wilde iets voor de man terug doen en liep met het plastic tasje naar hem toe en vroeg of ik hem daar gelukkig mee kon maken.

Hij keek in het tasje en zei: 'De melk wel. Maar de appel kan ik niet aan.'

Ik weet niet of hij zijn tanden speciaal voor mij ontblootte, maar precies op dat moment zag ik tussen zijn lippen door een aantal bruinige stompjes. 'De appel kan ik niet aan hoor', herhaalde hij.

'Maar misschien ken je wel iemand die hem graag wil', antwoordde ik. Niet van plan het tasje terug te nemen.

'Ja', antwoordde hij langzaam. Toen ik wegliep, bedankte hij me nog steeds vriendelijk.

Punk is cool

Toen ik zaterdagavond in mijn tweede oppashuis kwam, stond mijn nieuwe huisgenote al achter de deur op me te wachten. Ik dacht dat ze honger had, dus ik liep naar de keuken. Ze liep met me mee, maar nadat ik haar bakje had gevuld, begon ze niet aan haar diner, maar bleef ze achter me aanlopen, af en toe kopjes tegen mijn been gevend. Punk - een zwartwitte poes met lang haren - wilde gewoon wat aandacht. Ik moest eigenlijk naar de kroeg, maar het regende buiten, dus dat kon wel even wachten; ik ging op de bank zitten en Punk kwam meteen op schoot. Ik denk dat ik de komende maand met Punk wel goede vrienden wordt.

Fopspeen

De mooiste ruzie's met mijn broertje had ik op de achterbank van de auto. Tijdens de lange ritten door Frankrijk was hij voor mij (en ik voor hem) een dankbaar object om de verveling af te reageren. Ooit besloot ik bijvoorbeeld dat zijn knuffel - een meeuw - moest vliegen en gooide ik hem met een grote boog door het raam naar buiten.

Wat me ook goed bijstaat: de geïrriteerde reacties van mijn vader. 'Nu moet het afgelopen zijn met dat kinderachtige gedoe', snauwde hij over zijn schouder, vaak nog voordat mijn broertje en ik het doorhadden dat we aan het zieken waren.

Een nieuwe generatie lijkt grotendeels verstoken te blijven van dit soort ervaringen. Steeds meer gezinnen nemen op vakantie een spelcomputer mee of hebben een dvd-speler op de achterbank geïnstalleerd, zo schrijft de NRC gisteren. Een vader zegt in het stuk dat hij de DVD-speler onderweg installeert, vlak voordat hij boos wordt. Een onderzoeker zegt dat het vele computeren de ouders geen zorgen baart. 'Die vinden het ergens weg lekker om hun kinderen zo bezig te zien.'

De definitie van modern ouderschap? Een kind nemen om er vervolgens zo weinig mogelijk last van te hebben? Als Keesje zijn fopspeen is ontgroeid, geven we hem een gameboy om hem rustig te houden. Gelukkig werkt het niet en maken de kinderen nog wel ruzie, maar dan wel over wie er nu op de computer mag. Dat is toch minder mooi dan het uit het raam gooien van de knuffel van je broertje.

Ook een mooie achterbank-herinnering is dat ik als vijftienjarige Hermans' Donkere kamer las. De autoritten konden me niet lang genoeg duren en ik wilde de auto niet uitkomen als we stopten om een of ander saai dorp te bekijken. Ook dit zal een vijftienjarige niet snel meer meemaken. Begin ik dan toch oud te worden?

(Het stuk in de NRC pas overigens in een bredere discussie over de invloed van digitalisering op onze intelligentie. Zie hier en hier.)