Het was de duiven niet onopgemerkt gebleven, dat ik tussen de middag op een bankje voor de universiteit mijn boterhammen met kaas aan het eten was en de kruimels om me heen verspreidde. Eén voor een kwamen ze op mijn af en probeerden een kruimeltje mee te pikken. Af en toe schoot ik te hulp en gooide ik één van de duiven een stukje brood toe, maar vaker probeerden ze al sluipend de stukjes brood en kaas aan mijn voeteneind te bereiken. Ik hoefde maar een kleine beweging met mijn voet te maken, of ze stoven achteruit, verschrikt, alsof ze bang waren om straf te krijgen. Toen hoorde ik naast mij iemand zeggen:
‘Je hebt toevallig geen stenen bij je?’
Hij zei het een beetje op een jolige toon, alsof hij hoopte de leegte van de middagpauze op te vullen met wat cynische opmerkingen over het stenigen van de duiven van Amsterdam. Het schoot door mijn hoofd dat duivenbashen een geliefde bezigheid is van de Amsterdammer. Zoals normale mensen met vreemden een praatje maken over het weer als ze even tot elkaar zijn veroordeeld, zo kankeren Amsterdammers onder elkaar op de duif, op die ratten met vleugels.
‘Dat hoeft toch niet?’, antwoordde ik de jongen en ik keek opzij.
Het was een lange en dunne jongen, wat bleekjes – waarschijnlijk had hij de afgelopen weken voor een hertentamen in een laboratorium gezeten en was hij nu opzoek naar wat aanspraak.
Hij liet zich niet afwimpelen en zei, zich familiair naar mij toe draaiend:
‘Kleine steentjes misschien?’
‘Nee’, zei ik, ‘dat is toch helemaal nergens voor nodig’.
En ik zag hoe een grote glimmende duif langzaam richting mijn voet liep, zich voortbewegend als een onregelmatige metronoom, met zijn kralige oogje mij angstvallig in de gaten houdend. Eén van zijn poten miste twee tenen, maar verder was het een duif van een omvang en netheid zoals die je een paar jaar geleden in Amsterdam niet aantrof, toen de gemeente nog duiven vergaste, onvruchtbaarheidspillen in hun eten deed en andere wanhopige pogingen ondernam om het ongedierte uit te roeien.
‘Je hebt gelijk’, zei de jongen. ‘Ze hebben hebben het al moeilijk genoeg.’
‘Je hebt toevallig geen stenen bij je?’
Hij zei het een beetje op een jolige toon, alsof hij hoopte de leegte van de middagpauze op te vullen met wat cynische opmerkingen over het stenigen van de duiven van Amsterdam. Het schoot door mijn hoofd dat duivenbashen een geliefde bezigheid is van de Amsterdammer. Zoals normale mensen met vreemden een praatje maken over het weer als ze even tot elkaar zijn veroordeeld, zo kankeren Amsterdammers onder elkaar op de duif, op die ratten met vleugels.
‘Dat hoeft toch niet?’, antwoordde ik de jongen en ik keek opzij.
Het was een lange en dunne jongen, wat bleekjes – waarschijnlijk had hij de afgelopen weken voor een hertentamen in een laboratorium gezeten en was hij nu opzoek naar wat aanspraak.
Hij liet zich niet afwimpelen en zei, zich familiair naar mij toe draaiend:
‘Kleine steentjes misschien?’
‘Nee’, zei ik, ‘dat is toch helemaal nergens voor nodig’.
En ik zag hoe een grote glimmende duif langzaam richting mijn voet liep, zich voortbewegend als een onregelmatige metronoom, met zijn kralige oogje mij angstvallig in de gaten houdend. Eén van zijn poten miste twee tenen, maar verder was het een duif van een omvang en netheid zoals die je een paar jaar geleden in Amsterdam niet aantrof, toen de gemeente nog duiven vergaste, onvruchtbaarheidspillen in hun eten deed en andere wanhopige pogingen ondernam om het ongedierte uit te roeien.
‘Je hebt gelijk’, zei de jongen. ‘Ze hebben hebben het al moeilijk genoeg.’
Posts
1 opmerking:
Haha, een duif met teentjes!
Een reactie posten