a creditcrunch is a granny's goldmine.

In kranten en op de radio en televisie kelderen de beurzen en vliegen de miljarden van overheid naar bedrijfsleven, maar toch bleef de kredietcrisis grotendeels een ver van mijn bed show. Ik had geen geld op een bank in IJsland en als leraar met lage vaste lasten zou de crisis mijn tijd wel duren, dacht ik, maar nu beginnen in mijn vriendenkring ook de eerste gevolgen zich af te tekenen. Iemand die na haar studietijd een paar jaar als stewardess aan de slag wilde en al was aangenomen, zag de aanvangsdatum van haar nieuwe baan maar uitgesteld en uitgesteld worden. Iemand die wilde promoveren zag op de website van de ASCA, het instituut waar hij dat wilde doen, dat ze vanwege de crisis dit jaar geen promovendi aannemen. Een vriendin die in het buitenland klassieke talen studeert, maakt zich zorgen voor volgend jaar. Krijgt ze wel een promotieplek? Willen de fondsen haar nog wel een beurs geven? 'Ach', zei ze tegen me over de chat, 'we hebben nu in ieder geval iets om aan onze kleinkinderen te vertellen.' Dat klopt, het levert een goed verhaal op, maar dát is wel het ultieme excuus om van een je ellende iets moois te maken, of hoe zeggen ze dat ook alweer in goed Engels: a creditcrunch is a granny's goldmine.